Jaarlijks archief: 2010
Vrijdag 5 november
Nog tot en met 15 december kunt u voorintekenen (en genieten van een voordelige prijs) op het boek ‘MARCEL KINT. De langst regerende wereldkampioen ooit’ . In plaats van 25 euro betaalt u dan 22 euro (en wordt uw naam in het boek vermeld). Het volstaat het gewenste bedrag (+ eventueel 3 euro portkosten) over te schrijven op rek.nr. KBC IBAN BE 26 7380 3135 1129 van Uitgeverij Groeninghe in Kortrijk (met vermelding ‘Marcel Kint’ + naam en adres). Tegelijk stuurt u best een mailtje naar groeninghe@belgacom.net.
Het boek wordt officieel voorgesteld tijdens VeloFollies in Kortrijk Xpo, op vrijdagnamiddag 21 januari 2011. Zij die de portkosten willen uitsparen, kunnen hun exemplaar daar komen afhalen (daarna ook op 22 en 23 januari, op de stand van Fietsen Kint). Anderzijds kunnen voorintekenaars terecht op de wielerbeurs van Herentals op 5 februari, bij de bvba Fietsen Kint, Proosdijstraat 21 in Kortrijk of bij Uitgeverij Groeninghe, Belfaststraat 12, eveneens in Kortrijk.
De biografie ‘MARCEL KINT. De langst regerende wereldkampioen ooit’ zal 224 bladzijden tellen, rijkelijk geïllustreerd met meer dan 200 vaak nooit eerder gepubliceerde foto’s en documenten. Het is een beklijvend verhaal, over wielrennen net voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Een uniek wielerhistorisch document ook, met alle zeges en uitslagen die Marcel Kint tussen 1931 en 1951 behaalde.
Zaterdag 16 oktober
Graag even aankondigen dat mijn echtgenote deelneemt aan Buren bij Kunstenaars, georganiseerd door de provincie West-Vlaanderen. Hilde Plets heet u graag welkom tijdens haar open-atelierdagen en de expositie van haar keramisch draaiwerk (rookstook, creatief werk, gebruiksgoed,…), bij ons thuis, in de Molenlaan 26 in Lichtervelde (bewegwijzerd vanaf Koolskampstraat). Loop gerust eens binnen op zaterdag 16 of zondag 17 oktober, telkens tussen 10 en 18 uur. Terwijl je dan toch bezig bent, kun je meteen ook andere Lichterveldse kunstenaars bezoeken en er een mooie route van maken.
Zie: www.burenbijkunstenaars.be
Tel: 051 72 47 60 – 0476 38 40 51
E-mail: patrick.cornillie@skynet.be
Zaterdag 02 oktober
Deelnemen is belangrijker dan winnen, ja, ja. Maar soms hoop je wel een keer op ietsje méér. Al is het maar om het oordeel van een ‘deskundige jury’ te horen, om bevestiging te krijgen dat je met die schone letteren goed bezig bent. Allé vooruit, om de stank van eigen lof voor mij uit te blazen: zo’n jury (Gertie Beeck, Isabelle Cremer, Leen Van den Berg, Guy Kestens, Mark Van Tongele en Francis Verdoodt) heeft mijn gedicht Kaulille, Kempisch kanaal bekroond met de Poëzieprijs van Keerbergen. Naar ik vanochtend op de prijsuitreiking in het gemeentehuis van Keerbergen vernam, waren er voor deze literaire wedstrijd 278 inzendingen. Aardig is het bedrag dat aan deze bekroning verbonden is, maar al evenveel voldoening was er, toen op de proclamatie bleek wie ik aan de meet had geklopt: Gerda De Preter (2de prijs) en Tom Van Cleemput (3de prijs). Eervolle vermeldingen gingen o.a. naar Ann Van Dessel, Rik Dereeper en Sylvie Marie, huisdichteres van Humo – toch niet van de minsten, mijn gedacht.
Bij deze wil ik nog kwijt dat voornoemd gedicht zal voorkomen in de nieuwe gedichtenbundel ‘Stapvoets Verkeer’, die verschijnt bij Uitgeverij de Vries-Brouwers en door de stad Roeselare zal worden voorgesteld n.a.v. Gedichtendag, woensdag 26 januari 2011.
Kaulille, Kempisch Kanaal
Neem nu zo’n kanaal, louter van water
dat wacht. Niet als een rivier
die stroomt naar ergens en naar later.
Maar een kanaal dat nu en hier,
in de ban van bomenrijen en boorden.
Niet als boten die rechttoe, rechtaan
moede onder de maan naar verre oorden,
van de oevers het afscheid in zich opslaan.
Niet als een gebeurtenis
die glijdt en schuift en drijft
met kolken en kabbelen en wuivend lis.
Maar het water dat draagt, dat blijft.
Oeroud, slapend en sacraal.
Een doorzichtig laken. Zo’n kanaal.
© Patrick Cornillie
Woensdag 08 september
Tussen april 2008 en juli 2010 hield ik een dagboek bij. Daarin nestel ik mij 218 bladzijden lang in het zog van coureurs en fietsrecreanten. Als een echte wieltjeszuiger. Soms gaat het over de koers, dan weer over eigen tochten, l eeservaringen in wielerboeken of wielerhistorische opzoekingen. Geen geliteratureluur of gelul over het eigen ego, niks spectaculairs. Evenmin polemieken over het wielerbestel en het dopingprobleem, noch krachtpatserij van het genre ‘achterwaarts de Mont Ventoux of zes keer in één etmaal l’Alpe d’Huez beklimmen’. In deze opgeklopte tijden brengt dit dagboek in de eerste plaats de charme van het doodgewone. Er valt niets te winnen of te veroveren, evenmin iets te bewijzen. Het gaat om het fietsen en het schrijven, recht uit het (wieler)hart. Over knooppunten in Limburg en mountainbiken in West-Vlaanderen. Over de buurman die ooit Merckx klopte en de relatie tussen Museeuw en Belle Perez. Over koebeesten in kleine flesjes en fietsen voor de Congo. Onderhoudend en amusant, zoals het hoort in een boek dat louter voor het plezier is geschreven.
“Dagboek van een wieltjeszuiger” – 218 blz. – hardcover – 19,90 euro.
Te koop online, via www.unibook.com
Bestellen kan ook via de auteur (+ 3,45 euro portkosten): patrick.cornillie@skynet.be.
Of nog: bij de auteur thuis, n.a.v. “Buren bij kunstenaars”, op zaterdag 16 en zondag 17 oktober (telkens van 10 tot 18 uur) – Molenlaan 26 in Lichtervelde.
Donderdag 26 augustus
Na de blog verschijnt op algemeen verzoek nu ook het GeelZucht-boek. Voor alle fietspoëzie-minnaars en andere verslaafden aan het wielerwoord! De voorstelling vindt plaats in Boekhandel De Zondvloed in Roeselare op donderdag 26 augustus vanaf 19u.30. Patrick Cornillie, Norbert De Beule, Frank Pollet, Paul Rigolle en Willie Verhegghe lezen er voor uit eigen werk, de toegang is gratis. GeelZucht is de neerslag van hun Tour-avontuur 2010, waarbij deze vijf Vlaamse dichters eerder op eigenzinnige wijze ‘een verslag in gedichten’ brachten van elke rit en rustdag. Dagelijks kakelverse poëzie dus, om beurten door de poëten geperst, waanzinnig snel en gratis aan huis geleverd via distributie op het wereldwijde web. Over de felbegeerde zege, de gele trui en de beklimming van de Tourmalet. Over het hart van Bitossi, het hete asfalt, flanellen benen en zadelpijn. Over Dalida en Merckx. En over pleisters op houten benen. Algauw vonden duizenden bezoekers hun weg naargeelzucht.wordpress.com en een papieren versie kon dan ook niet uitblijven. Het boek telt 98 blz. en is er die avond verkrijgbaar. Met plezier zullen de auteurs het ook signeren. Boekhandel De Zondvloed bevindt zich in de Alfonsusstraat 4, vlakbij het Polenplein en op wandelafstand van de Botermarkt en de Grote Markt.
Woensdag 21 juli
Het is u allicht bekend: vijf Vlaamse auteurs met een groot wielerhart voor het jongensboek van de koers verslaan de Tour van 2010 in gedichten. Van elke etappe en rustdag minstens één. Onder de naam ‘Geelzucht’ begonnen ze een blog en de zaak is dat de gedichten nog dezelfde dag al online staan:http://geelzucht.wordpress.com
De respons op het gezamenlijke initiatief van Willie Verhegghe, Paul Rigolle, Patrick Cornillie, Norbert De Beule en Frank Pollet is dermate groot, dat de letterloods vzw besluit de dagelijkse GEELZUCHT-bijdragen in boekvorm te gieten. Het wordt een absoluut unieke hardcover-uitgave die eind augustus op de markt wordt gebracht. Eénmalig, in een gelimiteerde oplage van slechts 50 genummerde exemplaren, telkens door de vijf dichters gesigneerd.
Interesse? Wacht niet, want wie het eerst komt, eerst maalt. En op = op! Het boek is enkel verkrijgbaar door een mailtje naar deletterloods@gmail.com waar je alle info kunt bekomen.
Zaterdag 03 juli
Geen warrige wetenschapper, hooggeleerde lapzwans noch zelfverklaarde filosoof die er een zinnige verklaring voor heeft, maar toch is het elke zomer weer van dat. De Tour en de honderdduizenden schijnbaar doodgewone mensen die er drie weken lang zeer ongewoon voor langs de weg gaan staan. Probeer het overigens zelf maar eens uit te leggen aan uw aangetrouwde nicht uit Binnen-Mongolië of uw bleke, wereldvreemde buurman met zijn managerspraat en zijn bedrijfsproductieve parameters. Dat normale mensen eigenaardige dingen doen voor de passage van de Tour. Dat ze daar al bij het krieken van de dag plaats nemen langs zo’n route national, onbeschut en tegen de middag al bij 40 graden zonder thermometerhut. In de pletsende regen met z’n zessen onder één paraplu. Of midden in een ansichtkaartenlandschap, 2000 meter boven de zeespiegel, misselijk van de ijle lucht.
Waar de Tour passeert is zowat de hele menselijke fauna te bezichtigen. Van burgemeesters tot pastoors, van boerendochters met appelwangen tot een uitgelaten horde kinderen van de vakantiekolonie, van vermoeide inboorlingen tot verschroeide toeristen in shorts. Overal staan, liggen of hangen ze. Op trottoirs en vensterbanken, in grachten en kanten, op rotondes en straathoeken. In Cornillé-les-Caves, Crottes-en-Pithiverais, le Sauze-du-Lac. In een arcadisch landschap dat een haast anachronistische tijdeloosheid uitstraalt. In irreële negorijen met half gesmolten asfaltwegen, een stenen brug, pleintje met petanquebanen, bougainvillea en wijngaarden. Langs versleten huizen met scheefgezakte balkons en afbladderende luiken, een bar-tabac met blikken plaat van Ricard aan de muur. Joelende mensen getooid met vlaggen en pruiken in de nationale driekleur, verkleed als duivel, kieken of gewoon als Hollander. Daartussen ook supporters van het kalmere soort, op klapstoeltjes aan rijkgevulde tafeltjes met stokbrood en wijn of families die hun eigen barbecue houden. Allemaal wentelen ze zich in het opgewonden wachten… Ja, op wat eigenlijk? Op een stoet van blinkende en stinkende wagens. Van 100 tv-stations, 200 officials, 1.000 journalisten, 50.000 VIP’s. En van de publi-karavaan vooral, die rondreizende carnavalstoet met meer dan 200 van de gekste voertuigen en 600 caravaniers die in drie weken tijd zo’n 11 miljoen gadgets uitgooien, als gulle Sinterklazen in volle zomertijd. De gele zakjes van Crédit Lyonnais, de groene handen van PMU, de nieuwerwetse petjes van worstenmaker Cochonou, de flesjes van Vittel – l’eaufficiel de la caravane. Ze grabbelen maar, de mensen, ze adoreren de gemazelde voitures van Champion en de rijdende kaasdoosjes van La Vache Qui Rit, ze gooien de armen ten hemel en aanbidden de mobiele snoepkar van Haribot, ze werpen hun kleren op straat en rollen de loper uit voor de welriekende 4×4 van Café Grand Mère. Geclaxoneer, chaos, massahysterie, waanzin. Waren ze niet zo vies van autobanden, die toeschouwers, ze zouden er onder gaan liggen. Dan komen vervolgens de teamwagens met bekende gezichten aan het stuur en fietsen als dansende geweien op het dak. Les boutiques officielles du Tour, ook al mobiel, met aan boord de felbegeerde kit: T-shirt, casquette, musette, porte clefs en stylo-marqueur – uiteraard ook weer officiel du Tour, want in de Tour is niets zo officieel als de Tour.
Een mens zou het vergeten, maar daar tussenin rijdt ook nog een aantal renners. In tegenstelling tot al die lachende officials en journalisten, smilende reclameboys en –girls, uitzinnige VIP’s en super-VIP’s bewegen die renners zich voort op een fiets. En door Frankrijk rijden per fiets, geloof me, daar is minder pret aan te beleven.
Zaterdag 05 juni
Een nieuwsbericht, koud bij het ontbijt. Jan Wauters is gisteren overleden. De voormalige VRT-journalist werd twee weken geleden getroffen door een hartaanval en is die niet meer te boven gekomen. Wauters werd 71 en volgde 25 Rondes van Frankrijk als verslaggever op de motor. De radio, dat was tijdens de zomers van weleer de stem van Jan Wauters. Op bouwwerven, in fabrieken, in cafés, in alle huiskamers, overal weerklonk de verslaggeving van Jan Wauters uit de Tour de France. Luisterend Vlaanderen leefde in de ban van zijn typische stemgeluid, van zijn gedreven verslaggeving. En zeker tijdens de Tour stond de radio vastgeroest op onze nationale omroep. De finale van een wielerwedstrijd op de radio volgen lijkt absurd omdat er geen beeld is. Maar dat maakt het net ook spannend, omdat je bijgevolg elke situatie op moet roepen in je verbeelding. Dankzij Jan Wauters lukte dat perfect. Hij was, bij manier van spreken, de man die zijn volk leerde beelden bedenken bij de radio. Want als geen ander had hij op elk moment het juiste woord, de beste zinsnede in petto. Winnen of verliezen, dat is de essentie van sport en daar ging Jan Wauters helemaal in op. Hij was een spraakwaterval, kon de situatie perfect inschatten, wist altijd een hoge spanningsboog op te wekken. Hij was in zijn interventies van op de moto, tussen de renners, niet te stuiten. De radioman had vaak een spetterend vuurwerk van woorden in petto, door niets of niemand te blussen. Jan Wauters wàs de radio. Jan Wauters wóónde in de radio.
Zaterdag 01 mei
Geelzucht
Het idee kwam aanwaaien van Frank Pollet en ik was er meteen voor gewonnen. De komende Ronde van Frankrijk verslaan in gedichten. Van elke etappe en rustdag één. Hij wil daarvoor een blog opstarten en de zaak is dat het gedicht dan nog dezelfde dag al on-line staat. Eenzelfde krachttoer bijna als weleer, met de Tourkrantjes van Het Volk. In onze kindertijd gold dit intussen legendarisch stukje sportjournalistiek met de al even legendarische strip van Thomas Pips nog als een ‘waanzinnig snel’ medium. Amper anderhalf uur na de aankomst van de rit was de ‘Speciale Editie voor de Ronde van Frankrijk’ al bij de lezer! Hoe ze dat dagelijks klaarspeelden – in een tijd zonder e-mail, gsm en andere verbindingen uit het verre Vrankrijk – is me altijd een raadsel gebleven. Merckx, Poulidor en Ocana waren bij manier van spreken nog hun bezwete gezicht aan het schoonvegen als in de Forelstraat in Gent al de drukpersen begonnen te puffen. Ook de distributie was stuntwerk. Het verhaal ging dat de inktverse gazetjes in een sportvliegtuigje werden geladen en in pakjes gedropt in elk Vlaams dorp. Het Volkske kostte 2,50 frank en was waanzinnig populair. De verkopers van de krantjes waren speciaal opgetrommelde jonge snaken, uitgerust met een geel zakje en een fluitje, om hun komst aan te kondigen in de buurt. Dit keer moeten het dus gedichten worden, vers door de poëten geperst. Waanzinnig snel en gratis, via distributie op het wereldwijde web. “Een hele klus, een serieuze uitdaging, maar met vijf dichters moet dat doenbaar zijn”, vond Pollet. Hij had al gepolst bij Willie Verhegghe, Norbert De Beule, Paul Rigolle. En mij wou hij er ook nog bij. “Laat ons bijeenkomen en van gedachten wisselen. Past dat op de Dag van de Arbeid?” Zodoende zitten we tegen de middag samen te palaveren over dit project. Vijf dichters, één Tour. Op een terras op de Bosberg, een symbolische plek. Het is een zonnige dag en de tafeltjes om ons heen worden bezet door tientallen bezwete en hijgende wielertoeristen – we zijn zowaar de enige in gewone burgerkledij. Benieuwd hoeveel van al die fietsende passanten straks tussen 3 en 25 juli de weg vinden naar een blog die doordrenkt zal zijn met het zweet van enkele wielerpoëten.
Een kijkje nemen? Ga naar: www.geelzucht.wordpress.com