Duiven in een mand, op de fiets van de duivenmelker, op weg naar het duivenlokaal. Of poezen, in een bak achter op een tweewieler. Honden die naast hun fietsende baasje mee rennen. En een zeldzame keer een boer die met de koord in de hand, haast stapvoets fietsend, een koe naar de wei brengt. Maar uilen op een fiets? Zoiets had ik nooit eerder gezien. Edoch, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Wat zagen wij gisteren, op weg van Philippine naar Sas van Gent, in het stille polderland tussen de knooppunten 87 en 90? Een fietsend echtpaar met zowaar een kerkuil en een bosuil op het stuur. Ongetwijfeld verbaasd over onze verbazing hielden de man en de vrouw halt en raakten we aan de praat. Over hun ritjes met de uilen. Over de ene die schier onbeweeglijk op de stang zit, want al zeven jaar met hen de weg op gaat. Over de andere, die jonger is, nog moet wennen aan langs komend verkeer en om de haverklap op wil vliegen. Prompt overhandigde de vrouw ook haar kaartje. Ze heet Lilian en blijkt zelfs uilen te coachen. Zoals deze tyto alba en strix aluco, op de fiets. ’t Is eens wat anders dan Il Falco (Paolo Savoldelli) of de Witte Arend (Nairo Quintana) coachen.