Vandaag kreeg ik het gezelschap van twee kwetsbare wezentjes. Ze prijken op een schilderij met de intrigerende titel ‘Geliekoloe’. Voortdurend hou ik ze in de gaten, om te zien of ze er nog wel zijn. Want zo licht en fragiel lijken ze, dat het is alsof ze elk moment kunnen opstijgen. Het is een schilderij van Maarten Wydooghe, dat ik kreeg, zomaar, in bruikleen. Zo’n maand mag ik het in huis houden en kan ik er eventueel iets over schrijven. Dan moet  ‘Geliekoloe’ naar een ander.  Zo’n drie jaar geleden begon de Lichterveldenaar met dit unieke project: Kunst op Reis. Daarbij stuurt hij nu en dan enkele van zijn schilderijen letterlijk de wereld in. Vrienden, dorps- en zielsgenoten krijgen een van zijn kunstwerken, mogen er dus een tijdje van genieten en geven het dan op hun beurt door aan iemand anders. Zo vond een schilderij warempel al zijn weg tot in Zuid-Afrika, een andere belandde bij Heather Tom, naar verluidt een actrice uit ‘Mooi & Meedogenloos’ en Emmy Award-winnares . De  weg van elk van die schilderijen kun je overigens volgen op een blog, waarop de tijdelijke eigenaars hun reacties, verhalen en foto’s plaatsen. Vandaag, bij het begin van de herfst, ben ik dus aan de beurt om het pad te effenen voor een nieuw reizend schilderijtje. Geen idee aan wie ik het binnenkort zal schenken. Wel al een idee wat ik over ‘Geliekolie’ zal schrijven. Min of meer toch. Een gedicht. Een gedicht waarvan de woorden elk moment kunnen opstijgen, precies zoals die fragiele figuren op het doek.