Gisterenavond telefoontje van Cyriel Van Tilborgh, voorzitter van het Willem Elsschot Genootschap. Dat ik met mijn gedicht ‘Winteruur’ tweede ben geworden in de poëziewedstrijd  Time4Poetry – Time4Society. De opdracht was een gedicht te schrijven met als thema: ‘tijd’. De jury (Mark Eyskens, Chantal Pattyn, Michael Vandebril en Carl De Strycker) beoordeelden meer dan honderd inzendingen. “Allez vooruit, tweede op honderd-en-zoveel, dat is goed nieuws”, zeg ik spontaan. “Het is maar te zien hoe je het bekijkt”, antwoordt de man in alle ernst. “Hoezo, het is maar te zien?” Blijkt dat enkel voor de winnaar een prijs is voorzien – 2500 euro nog wel! Oei…  Dat zal ik, enkele maanden geleden bij de inzending, wel ergens in het wedstrijdreglement hebben gelezen, maar was ik intussen vergeten. En dus is het inderdaad maar hoe je dat nu bekijkt. Zicht hebben op een aardig bedrag, uit het pak naar voren schieten, maar geklopt worden op de meet. Enfin, vandaag krijg ik een mailtje met de toptien van deze wedstrijd en ook het winnende gedicht. Toegegeven, sterke poëzie is het waarmee de winnares  Bo Vanluchene uitpakt. Maar toch, djudedju. Is dit een beetje eenzelfde gevoel waarmee de tweede van een kampioenschap opgezadeld zit? Zilver, allemaal goed en wel, maar het is ‘alleen de trui die telt’, hoor je renners altijd beweren.