De jongste dagen volgen we geen nummers van fietsknooppunten, maar vogels. Rond de baai van de Somme zijn een aantal bewegwijzerde fietsroutes uitgetekend, met de ene keer een kievit of mees, de andere keer een gaai of reiger op de bordjes. Waar de silhouetten van een avocette en een gravelot voor staan, moet ik eerlijk gezegd opzoeken. Het blijken respectievelijk een kluut en een pluvier te zijn, waarmee ik nog niet veel wijzer ben – de ornitholoog in mij beperkt zich tot mussen, merels en neerhofdieren. Maar ze passen natuurlijk wel, die emblemen, rondom dat reusachtige estuarium waar duizenden vogels neerstrijken en overvloedig voedsel vinden op strand, duinen en zoutpannen, in watervlaktes en moerassen. Fascinerend vind ik vooral het uitzonderlijke landschap rond de riviermonding, waar lucht en zee, zand en grasland zorgen voor steeds wisselende kleurschakeringen en een aparte lichtval, afhankelijk van eb en vloed. De ene keer ligt de zee er stil en plat bij, als een blauwgrijze metalen plaat, een andere keer klopt ze licht oranje schuim. Vanuit Saint-Valéry-sur-Somme en Cap Hornu, waar we logeren, fietsen we de ene dag ten zuiden, de andere ten oosten en ten noorden van de baai, altijd en overal met de neus in de zilte wind. Dan is de zin naar zo’n copieuze plateau fruits de mer of een dampende kom vissoep nooit ver weg natuurlijk.

In Le Hourlet, waar enkele zeehonden zich tot dicht bij de pier wagen, raken we aan de praat met een Parisien. Hij is hier in de buurt opgegroeid en komt elke zomer weer naar deze plek terug. Zijn geboortestek, de zee en vooral de zeehonden laten hem niet los. Hij vertelt over de eerste vakantiegangers die hier kwamen, dik 150 jaar geleden al. Engelsen vooral, zoals elders in Europa ook aan de Somme de pioniers qua toerisme. “Er is hier verderop nog altijd een plaatsje dat Brighton heet. Tot begin de 20ste eeuw stonden er chique villa’s, maar van die grandeur is niks meer te zien. De teloorgang is niet de schuld van de Eerste Wereldoorlog, maar wel van de enorme verzanding die rond die tijd plaats vond. Brighton werd letterlijk bedolven onder de oprukkende duinen.” De man raadt ons aan langs Brighton te fietsen en daarna verderop tot in Cayeux-sur-Mer. Het is inderdaad een schitterend traject, door een indrukwekkend duinengebied, zoals je er aan de gebetonneerde Belgische kust helaas geen meer ziet.