Op de officiële website van Tom Boonen heeft moeder Agnes haar eigen rubriek: ‘Dans les yeux de ma mère.’ Daarin schrijft ze vandaag over de expositie die wij in het Wielermuseum hebben klaargestoomd. Ze zal het mij niet kwalijk nemen als ik haar dagboekfragment hier even kopieer… Eerlijk gezegd heb ik, in deze tekst, nog maar zelden een mooier compliment gekregen.

“Verleden week zijn wij naar het wielermuseum van Roeselare geweest voor de opening van een tentoonstelling rond de wonderjaren van Tom Boonen. Even waren we weer de jonge bezorgde ouders die hun zoontjes naar de koersen volgden. Wat was dat toch een ongelooflijke drukke, maar mooie tijd. Sven en Tom reden toen allebei en het was echt wel organiseren. André en ik hielden elkaar dan op de hoogte via gsm. Als we dan s’avonds thuis kwamen waren we moe maar voldaan dat alles weer goed verlopen was. De tentoonstelling gaat over de jeugdjaren tot nu. Mijn hamsteren van elk krantenartikel, trui, medaille, beker enz. wordt nu beloond met een prachtig resultaat. Thierry en Bieke, die al van bij de nieuwelingen Tom volgen op elke koers hebben beelden uit hun eigen filmotheek vrijgegeven. Altijd mooi om terug te zien. Thierry heeft het talent om elke emotie vast te leggen. Het eerste beeld dat ik te zien kreeg deed mijn ogen weer wazig worden, ik moet wel toegeven dat ik daar nogal dikwijls last van heb als ik ontroerd ben. Tom werd Belgisch kampioen bij de beloften en hij was zo gelukkig dat hij zijn papa rond zijn nek vloog en die weende als een klein kind. De beelden zijn te zien op een groot scherm en geven mij nog altijd kippenvel. Een volgend beeld is van Parijs-Roubaix bij de beloften, Tom was vierde en hij was zo blij dat hij in het gras viel en met een smile tot achter zijn oren zei, zoals hij alleen dat kan: “Hier kom ik terug om te winnen!” en… hij heeft woord gehouden hé. Meer ga ik niet verklappen want anders is het nieuws er af. Het loont de moeite om eens een kijkje te gaan nemen. Dan kan je met je eigen ogen de kracht van een jongensdroom zien. De tentoonstelling loopt nog tot 4 mei. Toen we na de tentoonstelling naar huis reden hebben André en ik elkaar eens goed vastgepakt en zijn we tot de conclusie gekomen dat deze mooie momenten al de stress doet verbleken.”